Bespreking van het verhaal

Als laatste bericht heb ik hieronder een bespreking gemaakt over het boek. Deze is onderverdeelt in zes delen: thema, vertelstandpunt, character, spanning, ruimte en tijd.

Thema:
Het thema van het verhaal is liefde en avontuur. Ricardo is doorheen het hele verhaal verliefd op het stoute meisje en daardoor beleeft hij heel wat avonturen. Ook het stoute meisje beleeft van alles met andere mannen of samen met Ricardo.

Vertelstandpunt:
Het vertelstandpunt is de belevende ik-verteller omdat je de afloop niet kent en niet weet wat er nog gaat gebeuren. Je bekijkt het verhaal uit de ogen van Ricardo. Je beleeft mee met wat hij voelt en denkt.

Character:
Ricardo is een round character omdat hij verschillende emoties vertoond doorheen het verhaal. Op sommige momenten als het stoute meisje bij hem is, is hij blij en gelukkig. Maar als ze hem verlaat, voor de zoveelste keer, is hij verdrietig en boos.

Spanning:
Het verhaal bevat een inhoudelijke spanning omdat je niet weet wat er gaat gebeuren. Het blijft spannend of het meisje terug komt of dat ze echt weg blijft. Je weet niet wat er gaat gebeuren in het volgende deel van het boek.

Ruimte:
Het verhaal speelt zich een beetje over de hele wereld af, maar vooral in Parijs omdat daar het huisje van Ricardo is, waardoor hij telkens terugkeert naar daar. Ricardo is tolk en krijgt soms opdrachten in het buitenland waardoor het verhaal zich op meerdere plaatsen afspeelt.

Tijd:
Het verhaal speelt zich af in de 20^ste eeuw. Het verhaal begint met de verliefdheid van Ricardo, dit is in 1950. Het eindigt met de dood van het stoute meisje, dit gebeurt rond 1990. De vertelde tijd is dus veel groter dan de verteltijd.

Haar laatste levensjaren

Ik woon nu met Marcella in Madrid nadat Otilita mij weer had verlaten. Deze keer had ze wel gewacht tot ik thuis was om nog afscheid te nemen. Ze had al haar koffers al gepakt en toen ze mij vertelde dat ze me wou verlaten had ik nood aan een wandeling. Toen ik terug thuis kwam was ze al vertrokken.

Ik ben dan in Madrid gaan wonen samen met Marcella. Marcella is 20 jaar jonger dan ik, maar we woonden samen omdat ik altijd luisterde naar haar verhalen, ik was een luisterend oor voor haar. Ik had nog amper werk bij de Unesco als tolk omdat ik gezondheidsproblemen had, ik ben ook al een dagje ouder. Alleen nog vertalingen van boeken kreeg ik af en toe als opdracht. Dit duurde lang omdat ik mij na een half uur niet meer kon concentreren. Voor mijn werk ging ik altijd in een café zitten want in ons huisje zat ik maar alleen als Marcella was gaan werken. 

Toen Marcella voor haar werk naar buitenland moest bleef ik alleen achter. Toen op een dag ineens het stoute meisje voor mij kwam zitten. Ik wou haar niet meer zien en smeekte haar om weg te gaan maar ze wou niet. Ze zei dat ze vanaf nu haar laatste levensjaren met mij wil doorbrengen. Ze ging de perfecte vrouw zijn voor mij. Ze vroeg om samen naar Parijs terug te gaan en in een klein, gezellig huisje te gaan wonen. Ze was weer erg vermagerd en zag er heel slecht uit. Ze had geen borsten of achterwerk meer. Toen we op bed lagen en ik haar kleren uitdeed, wou ze haar lichaam niet tonen. Haar lichaam stond met littekens, haar borsten waren weg en haar geslachtsorgaan ook.

Ze vertelde me dat ze aan kanker lijdt. De dokters probeerden de tumoren nog weg te halen, maar het had zich over haar hele lichaam verspreid. Ze vroeg om onze liefdesgeschiedenis op te schrijven omdat ik altijd al schrijver wou worden. Ze kreeg geen chemotherapie omdat ze daar te zwak voor was. Ze leefde nog zevendertig dagen sinds we samenwoonde en toen is ze gestorven.

De golfbrekers

Mijn oom Ataúlfo, een familielid die nog in Peru woont en waarmee ik af en toe contact had via brieven, had me gevraagd om eens op bezoek te komen in Peru omdat hij voor de tweede keer een hartstilstand had gekregen. Ik heb toen gevraagd aan het stoute meisje of ze mee wou, maar zij wou absoluut niet terug naar haar land van haar herkomst. Dus ging ik alleen maar belden we elke avond met elkaar. Ze had een job gevonden en vertelde me elke avond in detail wat er allemaal gebeurd was die dag. Alberto Lamiel was ook bij mijn oom Ataúlfo toen ik daar aankwam, hij noemde mij oom Ricardo. Ik ben eigenlijk zijn neef, waarom hij mij oom noemde weet ik niet.

Alberto was gefascineerd door golfbrekers. Hij vertelde me er heel veel over en het begon mij ook te interesseren. Hij vertelde vaak over Arquímedes. Hij is een oude man, maar kan communiceren met de zee. Als er ergens een nieuwe golfbreker gebouwd moet worden, wordt hij ingeroepen om te bekijken of hij daar wel zal blijven staan. Hij staart dan als een standbeeld naar de zee en op een bepaald moment zegt hij het kan of het kan niet. Alberto vertelde dat er een nieuw golfbreker wordt gebouwd door zijn vriend een ingenieur en vroeg of ik mee wou om de legendarische Arquímedes te ontmoeten. Ik stemde toe en hij zei dat hij me de volgende dag om negen uur kwam halen. Hij was stipt op tijd en we reden naar de plaats van de golfbreker. Arquímedes zat daar naar de zee te staren en riep plotseling dat het niet kon op die plaats. We babbelde even en dan vroeg ik aan de oude man of wij samen, hij en ik, vanmiddag iets zouden gaan eten. Hij stelde verschillende vragen maar stemde toch toe. Ik zei dat ik hem daar kwam ophalen rond de middag.

De familie Gravoski

Het stoute meisje heeft mij na die nacht veel proberen bellen maar ik nam nooit op. Ik was heel kwaad op haar en ik wou haar vergeten. Ik woon al een tijdje in dit pand maar had nooit vriendschappen gesloten met mijn buren. Tot het moment dat Simon en Elena Gravoski recht tegenover mij kwamen wonen. Ik hielp hen met het verbouwen van hun spullen en zo was er al snel een vriendschap ontstaan. Simon en Elena hebben een Vietnamese jongen geadopteerd Yilal. Hij is stom, dat wil zeggen dat hij niet kon praten. Dit komt niet door een afwijking aan zijn stembanden, maar door een trauma dat hij opliep toen hij klein was.

Yilal wou heel graag een televisie, omdat al zijn vrienden er één hadden. Zijn ouders waren daar niet mee akkoord, dus stelde ik voor dat hij elke avond na zijn huiswerk bij mij even tv mocht komen kijken. Hij kwam elke avond bij mij op bezoek. Toen ik voor een contract voor een tijdje naar Brussel moest, liet ik de sleutel van mijn appartement achter bij de Gravoski’s. Zodat Yilal ‘s avonds zijn programma kon komen kijken. Toen ik terugkwam schreef Yilal op zijn leitje, dat rond zijn nek hing voor als hij iets wou zeggen, dat het stoute meisje had gebeld. Ze heeft me nog enkele keren proberen bellen, maar ik nam niet op.Elena en Simon hoorden van het stoute meisje en ze wouden er alles over weten. Dus op een avond toen ik bij hen koffie ging gaan drinken, vertelde ik hen het verhaal met alle details. Ze zeiden dat het een ware liefdesgeschiedenis is en dat ik het volgende telefoontje moet opnemen.

De yakuzaleider

Na 2 jaar, waarvan ik ook enkele maanden in Londen heb doorgebracht, kreeg ik een liefdesverklaring van Cécile. Zij is een medewerkster bij de Unesco, maar na een tijdje belden of zagen we elkaar niet meer en is onze relatie niets geworden. Ik ben toen in Londen gaan wonen voor een tijdje omdat ik daar en contract had. Toen ik naar het consulaat van Peru ging om mijn paspoort te vernieuwen, kwam ik een oude bekende tegen: Juan Barreto, een jeugdvriend en klasgenoot. Hij is nu een stijlvolle hippie geworden. Hij is een straatartiest geworden, maar reisde samen met andere hippies naar verschillende plaatsen. Toen Juan al een tijdje op straat leefde, werd hij gered door een vrouwtje Mrs. Stubard. Na haar meer en meer te gaan bezoeken, mocht hij bij haar intrekken, omdat zij toch eenzaam was. Ze had alleen een hondje die ze alle liefde gaf. Hij hielp haar met klusjes in de keuken, in de tuin, alles waarbij hij haar kon helpen.

Toen ik door Juan zijn foto’s was aan het kijken, zag ik opeens een vrouw die sprekend leek op het stoute meisje. Juan vertelde me dat haar naam Mrs. Richardson is. Ik moest haar terugzien , want ik ben en was nog steeds stapelverliefd op haar. Ik probeerde Juan te overhalen om mij mee te nemen naar Newmarket, de plaats waar de foto genomen is, te gaan.

De Chileense meisjes

Hola, ik ben Ricardo Somocurcio. Ik ben opgegroeid in Miraflores, samen met mijn vrienden Manke Lanas, Seminauel, Tico Tiravante, Ilse, Laurita, Juan Barreto en nog veel anderen. Toen ik vijftien was, ben ik als een blok gevallen voor een meisje dat zich Lily noemde. Ze was van Chileense afkomst zei ze en had nog een zusje Lucy. We hebben samen gedanst en zijn samen gaan rolschaatsen. Ik heb haar toen vier keer gevraagd of ze verkering met me wilde, maar ze zei telkens nee. Ze was er nog niet klaar voor zei ze. Op een dag kwamen alle leugens van de Chileense meisjes uit. Ze waren helemaal niet Chileens en Lily en Lucy waren niet hun echte namen. Deze ontmaskering gebeurde op het verjaardagsfeest van het dikkerdje. Marirosa, het dikkerdje, wou hen voorstellen aan haar tante die ook uit Chili kwam. Toen ze terugkwamen van het gesprek waren ze al hun schoonheid verloren. Marirosa had de roddel snel verspreid, maar toen ik het hoorden waren Lily en Lucy al lang verdwenen.

Na mijn studies ben ik in Parijs gaan wonen. Omdat ik in de beginmaanden dat ik in Parijs was niet veel geld had, bood Paúl mijn vriend mij een job aan. Ik moest kameraard Ana, kameraad Arlette en kameraad Eufrasia ophalen en naar een hotelletje brengen. Het waren drie prachtige meisjes, maar ik had het gevoel dat ik kameraad Arlette al eerder had gezien. Toen ik haar eens goed had bekeken was ik het zeker, kameraad Arlette was het meisje waar ik toen en nu nog altijd smoorverliefd op ben. Ze was op doortocht om als guerrillastrijdster te vechten in Cuba. Op de tiende dag moest ze vertrekken. Ze had me nog gevraagd of ik kon regelen dat ze in Parijs mocht blijven bij mij, maar kameraad Jean, ofwel Paúl, wou zijn job niet riskeren dus liet hij het niet toe.

De korte inhoud

Ik heb het boek Het ongrijpbare meisje van Mario Vagras Llosa gelezen. 
Het boek heeft 332 bladzijden en de uitgeverij is Literatura Latina Meulenhoff.

In de flaptekst of korte inhoud van het boek dat ik heb gelezen, wordt vertelt dat Het ongrijpbare meisje, Vargas Llosa’s eerste echte liefdesroman is. Ricardo valt op zijn vijftiende als een blok voor een meisje dat zich Lily noemt. Maar op een dag verdwijnt ze spoorloos en blijkt dat alles wat ze heeft verteld leugens waren. In de jaren die volgen komt hij haar op de meeste onverwachte momenten tegen. Elke keer noemt ze zich anders en elke keer is Ricardo weer als was in haar handen. Het ongrijpbare meisje is een avontuurlijke, erotische en spannende roman van een van de grootste Zuid-Amerikaanse schrijvers.