De golfbrekers

Mijn oom Ataúlfo, een familielid die nog in Peru woont en waarmee ik af en toe contact had via brieven, had me gevraagd om eens op bezoek te komen in Peru omdat hij voor de tweede keer een hartstilstand had gekregen. Ik heb toen gevraagd aan het stoute meisje of ze mee wou, maar zij wou absoluut niet terug naar haar land van haar herkomst. Dus ging ik alleen maar belden we elke avond met elkaar. Ze had een job gevonden en vertelde me elke avond in detail wat er allemaal gebeurd was die dag. Alberto Lamiel was ook bij mijn oom Ataúlfo toen ik daar aankwam, hij noemde mij oom Ricardo. Ik ben eigenlijk zijn neef, waarom hij mij oom noemde weet ik niet.

Alberto was gefascineerd door golfbrekers. Hij vertelde me er heel veel over en het begon mij ook te interesseren. Hij vertelde vaak over Arquímedes. Hij is een oude man, maar kan communiceren met de zee. Als er ergens een nieuwe golfbreker gebouwd moet worden, wordt hij ingeroepen om te bekijken of hij daar wel zal blijven staan. Hij staart dan als een standbeeld naar de zee en op een bepaald moment zegt hij het kan of het kan niet. Alberto vertelde dat er een nieuw golfbreker wordt gebouwd door zijn vriend een ingenieur en vroeg of ik mee wou om de legendarische Arquímedes te ontmoeten. Ik stemde toe en hij zei dat hij me de volgende dag om negen uur kwam halen. Hij was stipt op tijd en we reden naar de plaats van de golfbreker. Arquímedes zat daar naar de zee te staren en riep plotseling dat het niet kon op die plaats. We babbelde even en dan vroeg ik aan de oude man of wij samen, hij en ik, vanmiddag iets zouden gaan eten. Hij stelde verschillende vragen maar stemde toch toe. Ik zei dat ik hem daar kwam ophalen rond de middag.

Toen we in het restaurant zaten en ons eten bestelde, vroeg ik af en toe iets over de golfbrekers. Hij antwoordde dan kort op mijn vragen. Toen ik hem iets vroeg over zijn familie, vertelde hij dat hij een harteloze dochter heeft. Hij en zijn vrouw waren opgegroeid in de laagste klasse in Miraflores. Toen zijn vrouw kon gaan werken als kokkin bij een familie van tweede klasse, nam ze haar dochter mee. Zijn dochter vond altijd dat ze niet thuis hoorde tussen die arme gezinnen. Ze praatte dus met de familie en de familie gaf haar kleren waar hun dochter niet meer in kon. Zo gedroeg ze haar steeds rijker en werd ze beste vriendinnetjes met het dochtertje van de familie. Ze gedroegen zich als zusjes. Op een dag is ze weggelopen uit Miraflores, in het begin stuurde ze nog brieven naar haar vader, maar een paar dagen later antwoordde ze niet meer. Er verstreken een paar maanden en toen schreef ze eindelijk nog eens een brief. Ze schreef dat ze in Cuba zat en geen brieven kon sturen. Dat ze met een Franse diplomaat was getrouwd en in Parijs was gaan wonen. Ik dacht dat ze dan wel veel geld had en vroeg haar een beetje geld voor het graf van haar gestorven moeder. Ze antwoordde toen niet meer en dat vond meneer Arquímedes heel onbeschoft. Ik vroeg hem de naam van zijn dochter, ze heette Otilita.

Ik zei hem dat ik haar wel eens tegengekomen was en dat ze dan vertelde dat ze Miraflores soms wel mist. Het begon me allemaal duidelijk te worden, Otilita is de echte naam van mijn vrouw. Het stoute meisje dat als guerrillastrijdster naar Cuba moest. Toen ze terug in Parijs was ontmoette ze meneer Robert Arnoux, ze trouwde met hem. Nu wist ik ook waarom ze als Lily niemand mee nam naar haar huis, ze schaamde zich voor haar gezin. Alles werd me zo duidelijk, ik zat aan tafel met mijn schoonvader, maar dat vertelde ik hem niet.

Toen we als enige nog in het restaurant zaten zette de mevrouw achter de toog de radio af als teken dat we naar huis moesten. Eenmaal thuis wou ik mijn vrouw bellen maar ze nam niet op. Ik probeerde haar elke dag te bellen, maar ze nam maar niet op. Ik begon al bang te worden en op de vierde dag wou ik zo snel mogelijk terug naar Parijs om te weten of ze me weer had achtergelaten en wat deze keer haar excuus was.

Toen ik mijn appartement binnenkwam zat ze daar op mij te wachten helemaal opgemaakt. Ik was super blij dat ze niet weer was weggelopen. Zij was schijnbaar ook blij dat ik terug was. Ze zei dat ze me verschrikkelijk gemist heeft en dat ze al een hele dag op me zit te wachten. Ze zag dat ik moe was dus duwde ze me in mijn bed en zei dat zij mijn koffer wel ging uitpakken. Ik heb geen oog dicht gedaan, maar bespiedde haar tussen mijn wimpers. Ze kwam ook in het bed liggen en we zeiden lieve woordjes tegen elkaar. We stonden op het punt de liefde te bedrijven toen er gebeld werd. Het stoute meisje nam op en zei dat het in orde is, dat de telefoon terug werkt. Deze zin maakte mij zo gelukkig, mijn avond kon niet meer stuk. We hadden nog een zalig avond en vielen dan, verstrengeld in elkaar, in slaap.