Haar laatste levensjaren

Ik woon nu met Marcella in Madrid nadat Otilita mij weer had verlaten. Deze keer had ze wel gewacht tot ik thuis was om nog afscheid te nemen. Ze had al haar koffers al gepakt en toen ze mij vertelde dat ze me wou verlaten had ik nood aan een wandeling. Toen ik terug thuis kwam was ze al vertrokken.

Ik ben dan in Madrid gaan wonen samen met Marcella. Marcella is 20 jaar jonger dan ik, maar we woonden samen omdat ik altijd luisterde naar haar verhalen, ik was een luisterend oor voor haar. Ik had nog amper werk bij de Unesco als tolk omdat ik gezondheidsproblemen had, ik ben ook al een dagje ouder. Alleen nog vertalingen van boeken kreeg ik af en toe als opdracht. Dit duurde lang omdat ik mij na een half uur niet meer kon concentreren. Voor mijn werk ging ik altijd in een café zitten want in ons huisje zat ik maar alleen als Marcella was gaan werken. 

Toen Marcella voor haar werk naar buitenland moest bleef ik alleen achter. Toen op een dag ineens het stoute meisje voor mij kwam zitten. Ik wou haar niet meer zien en smeekte haar om weg te gaan maar ze wou niet. Ze zei dat ze vanaf nu haar laatste levensjaren met mij wil doorbrengen. Ze ging de perfecte vrouw zijn voor mij. Ze vroeg om samen naar Parijs terug te gaan en in een klein, gezellig huisje te gaan wonen. Ze was weer erg vermagerd en zag er heel slecht uit. Ze had geen borsten of achterwerk meer. Toen we op bed lagen en ik haar kleren uitdeed, wou ze haar lichaam niet tonen. Haar lichaam stond met littekens, haar borsten waren weg en haar geslachtsorgaan ook.

Ze vertelde me dat ze aan kanker lijdt. De dokters probeerden de tumoren nog weg te halen, maar het had zich over haar hele lichaam verspreid. Ze vroeg om onze liefdesgeschiedenis op te schrijven omdat ik altijd al schrijver wou worden. Ze kreeg geen chemotherapie omdat ze daar te zwak voor was. Ze leefde nog zevendertig dagen sinds we samenwoonde en toen is ze gestorven.